قرآن کریم، این کتاب مقدس و انسان ساز بیش از هر چیز به دو موضوع توجه و اهتمام خاص نشان داده است: یکی الله و اطاعت و بندگی و تسلیم ساختن وجه در برابر او و دیگری مسئله فقرا و مستضعفین و بندگی خاص اوست. الله تعالی، بسان خورشیدی است که جاذبه ای بس شدید دارد و همچون آهنربایی است که دارای مغناطیسی عظیم و کشش بسیاری قوی می باشد و مثال مستضعف، مثال آهنی است که هر چند در میان فلزات قیمتی چون طلا و نقره از ارزش بسیار کمتری برخوردار است،…

«… رسول‌ خدا(ص‌) علمش‌ را به‌ من‌ تعلیم‌ داد و من‌ نیز علمم‌ را به‌ او آموختم‌.»[1] در توضیح‌ آخرین‌ فراز نورانی‌ این‌ روایت‌ شریف‌ گفتنی‌ است‌ شمس‌ فروزان‌ رسالت ‌محمدی‌ که‌ مأمور به‌ تنزیل‌ قرآن‌ است‌، کثرات‌ زمین‌ شهود را با آفتاب‌ عالم‌افروز خویش ‌روشن‌ ساخته‌ و سیرش‌ به‌ سوی‌ جایگاه‌ خاص‌ خود می‌باشد: ﴿وَ الشَّمْسُ تَجْری لِمُسْتَقَرٍ لَها ذلِکَ تَقْدیرُ الْعَزیزِ الْعَلیمِ﴾[2] اما قمر تابان‌ ولایت‌، علی‌(ع‌) که‌ مأمور به‌ تأویل‌ قرآن‌ است‌،[3] وحدت‌ آسمان‌ غیب‌ را از مهتاب‌ شب‌افروزش‌ عیان‌ ساخته‌ و کواکب‌ معنا را که‌ در…

مقام‌ جامعیت‌ رسول اکرم‌(ص‌) که‌ به عنوان‌ مظهر تام‌ اسم‌ اعظم‌ اللّه‌ تعالی‌ و مستجمع ‌اسما و صفات‌ الهی‌، انوار قدسی‌ جلال‌ و جمال‌ خویش‌ را در دو قوس‌ نزول‌ و صعود پرتوافشان‌ فیض‌ وجود و تعالی‌بخش‌ موجودات‌ در عالم‌ غیب‌ و شهود نموده‌، به‌ بیان روایی‌ «أَنَا الشَّمْسُ وَ عَلِیٌّ الْقَمَرُ وَ فاطِمَةُ الزُّهْرَةُ»[1] یگانه‌ شمس‌ پرفروغ‌ آسمان‌ جبروت‌ است‌ که‌ تجلی‌بخش‌ قمر سپهر ولا، یعنی طلعت‌ منوّر علی‌ اعلی(ع‌) و زهره زیبنده‌ معنا، یعنی وجه‌ مقدس‌ منصوره‌ زهرا(س‌) در فراز ملأ اعلی گشت‌. از این‌رو، آن‌ مسندنشین‌ سریر…

در سرآغاز نسل‌ بشر که‌ نور هابیلی‌ و ظلمت‌ قابیلی‌ رخ‌ نمود، مسیر رشد و تعالی‌ و یا هبوط‌ و گمراهی‌ در گستره ناسوت‌ عیان‌ شده‌ و در رهگذر ابتلا و امتحان ‌الهی‌، ذریه آدم(ع) و حوّا(س) به‌ گروه‌‌های‌ سه‌گانه: «نور محض‌، ظلمت‌ محض‌ و آمیخته‌ای‌ از نور و ظلمت‌» تبدیل‌ گردید: ـ طایفه‌ای‌ آکنده‌ از فروغ‌ حسن‌ هابیلی‌ و سرشار از روح‌ و ریحان‌ بهشتی‌، نور فطرت‌ در مرآت‌ صیقل‌یافته ضمیرشان‌ به‌ تلألؤیی‌ روح‌پرور نشسته‌ و سرّ روحشان‌ جلوه‌گر اسرار رحمانی‌ و لطایف‌ رحیمی‌ در صحیفه قلب‌ گردیده‌ و…

نماد زنان‌ بدسیرت‌ اهل‌ دوزخ‌، ام‌جمیل‌، همسر ابولهب‌ است‌ که‌ در خانواده‌ای‌ سرشار از کفر و تیرگی‌، بسان‌ گیاه‌ سمی‌ در مزبله‌ای‌ متعفن[1]‌ روییده‌، تحت‌ تربیت‌ پدری‌ غافل‌ و گمراه‌ چون‌ حرب‌ که‌ پست‌ترین‌ نماد کفر و ظلمت‌ می‌باشد، رشد و نمو یافته‌ و به‌ دستان‌ ابولهب‌ ـ که‌ به‌ صراحت‌ تاریخی «وَ کان اَبُولَهَبٍ أَشَدُّ اَذاً لَهُ»[2] در عصر نبوی‌ بیشترین‌ عناد و کینه‌توزی‌ را نسبت‌ به‌ ساحت‌ قدسی‌ رسول اکرم‌(ص‌) ابراز نموده ـ سپرده‌ شد تا به عنوان ‌ساحر دوزخ‌، طریق‌ فرود به‌ اسفل‌ ناسوت‌ را بپیماید؛ زنی‌…

کواکب‌ فروزان‌ اسماء اللّه‌ در آسمان‌ قلب‌ آدم‌ صفی‌اللّه‌(ع‌) پیوسته‌ می‌درخشیدند و او همچنان‌ در ریاض‌ پروردگارش‌ به‌ سر می‌برد و فطرت‌ الهی‌اش‌ گنجینه‌ هستی‌ را می‌کاوید؛ اما در جنّت‌ ربوبی‌ از یار و مونسی‌ دلارام‌ محروم‌ بود و همواره‌ در گلشن‌ قدس‌ الهی‌ تشنه دیدار تلألؤیی‌ از جمال‌ ربوبی‌ بود تا سینه‌ پر سوزش‌ آرام‌ و قرار یابد. از این‌رو، مشام ‌جانش‌ شیفته‌ رایحه‌ای‌ خوش‌ از آن‌ سیمای‌ دلربا گشت‌ و سوز بی‌‌قراری‌ از نهاد مطهرش‌ به‌ هواداری‌ آن‌ وجه‌ نورانی‌ برخاست‌. بدین‌‌گونه‌، شور و شوق‌ آدم‌(ع‌) همچون‌ براقی‌…

پوینده صراط‌ کمال‌ و جوینده‌ گوهر جمال‌، از رهگذر سیر آسمانی‌ و عروج‌ معنوی‌ در پرتو عقل‌ الهی‌ و رحمانی‌ به‌ هدایت‌ ربوبی‌ ﴿فَادْخُلی فی عِبادی﴾[1] در سراپرده‌ خالص‌شدگان‌ ولایی‌ به‌ مقام‌ زیبنده‌ «عبادی‌» نایل‌ شده‌، پاک‌ و مطهر به‌ بیان‌ قرآنی ‌﴿وَ ادْخُلی جَنَّتی﴾[2] به‌ منقبت‌ مقربان‌ جمیل‌ قدسی‌ و جمال‌ زیبای‌ «طاووسی‌» تعالی‌ می‌یابد: ﴿فَاما اِنْ کانَ مِنَ الْمُقَرَّبینَ * فَرُوحٌ وَ رَیحانٌ وَ جَنَّتُ نَعیمٍ﴾؛[3] «پس‌ اگر از تقرب‌یافتگان ‌باشد، پس او نسیم و بوی خوش و بهشت‌ نعیم‌ است.» سبقت‌‌پیشگانی‌ که‌ سیمای‌ حسن‌انگیزشان ‌محفل‌آرای‌ بزم‌ ابرار،…