1201. همان‌گونه که صوت بلبل از بوستان به گوش می‌رسد و آدم لذت می‌برد، کلام اولیا نیز از جنات به گوش می‌رسد و آدم لذت می‌برد.
1202. سلامت جسمی توسط آفتاب و مهتاب و سلامت روحی به واسطه احکام و عرفان می‌باشد.
1203. مردم به سوی چیزی می‌روند که دوستش می‌دارند و در آخرت به سمت همان چیزی می‌روند که دوستش داشته‌اند.
1204. قرآن همچون خورشید است. اگر نورش از اینکه هست بیشتر و یا کمتر گردد، آب‌های حيات‌آفرينش خشك و يا منجمد می‌گردد.
1205. عارفان نسبت به عالمان در مسالمت، و عالمان نسبت به عارفان در مخالفت‌اند.
1206. حیات باطنی به واسطه روح، و حیات ظاهری توسط ریح است. تقویت روح، کوثر، و تقویت ریح، آب می‌باشد.
1207. اِنس از خاك و جن از آتش است. خاک توسط آب و آتش به واسطه نور شکل می‌یابد.
1208. همان‌گونه که آتش با دمیدن باد منور می‌شود، انسان هم با دمیدن روح مطهر می‌گردد.
1209. اهل شریعت در حال دعایند، اهل معرفت در راه کمال‌اند و اهل حقيقت در قرب جمال‌اند.
1210. زنان همچون طائران فردوس يا ساحران دوزخ مأمورند كه مردان خویش را به جایگاه‌هایشان برسانند.
1211. قرآن سه نقاب دارد: با شریعت نقاب نور، با معرفت نقاب روح، و با طهارتْ نقاب حور بر کنار می‌گردد.
1212. اولیای الهی همانند ماه پلی مابین خورشيد و ستارگان از برای راغبانشان می‌باشند.
1213. ابرار همچون کوه‌های سواحل دریا از باران رحمت مقربان سبزه‌زار می‌گردند.
1214. حریت و شجاعت، نیازمند عدالت و سخاوت می‌باشد.
1215. در دنيا حوران پرده‌نشین را انسی و نه جنی لمس نكرده؛ به جز روح و ملائكه.
1216. نفس و عقل، دو چراغ متفاوت جسم و روح است که انوارشان توسط اولیای الهی روشن می‌گردد.
1217. برای رسیدن به وجه جمیل سه مرحله است: در زمین با عقل، در دریا با عشق و در آسمان با فنا.
1218. خورشید نسبت به ماه، جلال و ماه نسبت به زهره، جمال و زهره نسبت به کواکب، جمیل می‌باشد.
1219. عشق‌های نفسانی و رحمانی چراغ‌هایی هستند که روشن‌کننده مُلك و ملكوت می‌باشند.
1220. زن همانند آب، آرام است. با دميدن روح به حركت در می‌آيد؛ نه با ضربه كه جز پراکندگی چيزی حاصل نمی‌گردد.
1221. ارزش عقل در عشق، ارزش عشق در معرفت و ارزش معرفت در رؤیت جمال جمیل معبود می‌باشد.
1222. قرآن، مظلوم است و مظلوم‌تر از قرآن، اوليای خدايند كه مفسران واقعی قرآن‌اند.
1223. شعله آتش در کوه طور، تابش نورش در كوه حرا و جمال جميلش در كعبه آشكار گرديد.
1224. وجد و سُرور برای عارف، و کشف و شهود برای سالک می‌باشد.
1225. ظاهر شدن بهشت توسط شعله‌ور شدن دوزخ است.
1226. سخنی که از عقل نشأت می‌گیرد، مربوط به مغز است و سخنی که از عشق نشأت می‌گیرد، مربوط به قلب می‌باشد.
1227. زبان عقل از جانب مغز و زبان عشق از ناحیه قلب، هدایتگر جن و انس است.
1228. پیشگویی و آینده‌نگری، نوعی علم است. بعضی توسط دوربین علم و بعضی به واسطه تلسکوپ معرفت می‌گويند.
1229. از بین نعمت‌های الهی بهترین نعمت، حکمت است که آدمی را به سرای جاودانی آشنا می‌نماید.
1230. تا از آفتاب سوزنده نفس غایب نشویم، به ستارگان درخشنده عقل شاهد نمی‌شویم.
1231. پیامبران الهی و اولیای رحمانی همانند شعاع خورشيد و پرتو ماه‌اند که در ظلمات دنیا پيروان عاقل و عاشق را به سوی بهشت لقا و فردوس برين می‌برند.
1232. راسخان علم، ابرارند که توسط روح ایمان آگاه به حقایق می‌باشند.
1233. در محضر اولیای خدا از نفسانیت تا روحانیت، یک گام می‌باشد و آن گام عشق است که از مرز شک می‌گذرد.
1234. محال است که بدون اتصال به اوليای الهی به قلب رحمانی رسيد.
1235. عرفات، مكان معرفت و مشعرالحرام، جایگاه شعور می‌باشد.
1236. اولیای الهی بسان چراغ‌های منوری هستند که عده قلیلی همچون پروانگان در نور آنان به فنا می‌رسند.
1237. هیچ پاک‌کننده‌ای همانند آتش عشق، خانه دل را برای رسیدن به حقايق پاک نمی‌نماید.
1238. بهترین نصیحت برای هدایت، سخن عشق است.
1239. شتابندگی موسی(ع) در مقابل بردباری خضر(ع) باعث گردید تا از علم لدنّی بی‌بهره گردد.
1240. همان‌طور که هنرمندان در بین آثار هنری خود بیشترین توجه‌شان به زيباترین آثارشان می‌باشد، مقربان نیز در بین عاشقان خود بیشترین توجه‌شان به نيكوترین عاشقانشان می‌باشد.
1241. اکثریت مردم، حقايق را از اوليای الهی همانند طوطی می‌آموزند.
1242. در سرای عاشقان، کلمات عارفان برای سالکان چیزی جز کرشمه عشق نیست.
1243. درک نکردن ماه توسط خورشید، منطقی است، درک نکردن خورشید توسط ماه غیر منطقی می‌باشد.
