1151. جنيان از شعله بی‌دود، انسيان از گِلِ بی‌روح، فرشتگان از نور تابنده و مقربان از وجه زيبنده برخوردارند.

1152. جنيان فجارند، انسيان مُختال‌اند، فرشتگان انوارند و مقربان ارواح می‌باشند.

1153. از بين راه‌های بی‌نهايت، صراط مستقيم و صراط حميد تنها صراط انبيای الهی و اولیای رحمانی است.

1154. کسی به غیب مؤمن است که توسط عقل به حق و به واسطه عشق به وجه رسیده باشد.

1155. انسان توسط «إنا لله» سير نزولی‌اش از پدر مادر جسمانی، و به واسطه «إنا إليه راجعون» سير صعودی‌اش به پدر و مادر روحانی می‌باشد.

1156. پادشاهی عظیم برای آل ابراهیم، و پادشاهی کریم برای آل عمران می‌باشد.

1157. قرائت قرآن، فراوان و غريبی قرآن فراوان‌تر می‌باشد.

1158. شریعت الهی در علما، معرفت رحمانی در اولیا و سیمای رحیمی در مقربان می‌باشد.

1159. نیروهای روحی، به‌زودی جایگزین نیروهای صوری می‌گردد.

1160. برای نیل به دستاوردهای الهی، نیاز به حُكم داوودی است.

1161. سيمای زیبنده مقربان تنها برای مطهران قابل رؤیت می‌باشد.

1162. همان‌گونه که خضر(ع) در امت موسی(ع) شناخته نشد، علی(ع) نیز در امت محمد(ص) شناخته نگردید.

1163. همان‌طور که عالِمْ صورت زیبا را تشخیص می‌دهد، عارف نيز سيرت زیبا را تشخیص می‌دهد.

1164. مردم برای پوشش عورت‌هایشان به لباس و کفن، و برای پوشش گناهانشان به احكام و عرفان نیازمند می‌باشند.

1165. انتهای علم، ابتدای عرفان و انتهای عرفان، ابتدای وجه می‌باشد.

1166. طلوع خورشید ظهور مخلوقات زمين، و طلوع ماه ظهور مَه‌رويان آسمان می‌باشد.

1167. برای هر يك از آدمیان جهتی است که توسط ذوقشان روی آورنده به آن‌اند.

1168. هر کس غیر از راه انبیا و اولیا را بپيمايد، در شمار روندگان راهی است كه پيموده.

1169. همان‌گونه که سیر خورشید به ماه و سیر ماه به ستارگان می‌باشد، سیر عالِم به عارف و سیر عارف به مقربان می‌انجامد.

1170. کلام دردآور دانا بهتر از کلام مهرآفرین نادان است.

1171. دلسوزترین مردم آن‌هایند که صورت واقعی ما را به ما می‌نمایانند.

1172. بهترین دلیل برای حقيقت باطنی ما، اعمال ظاهری ما است.

1173. خداوند ذاتش در صفاتش، صفاتش در افعالش، افعالش در اسمایش و اسمایش در اجسامش تجلی کرده.

1174. انسان، کتابی است سفید که در سیر نزولی و صعودی توسط اعمال زشت و زیبایش به نوشته‌ای ظلمانی و نورانی تبدیل می‌گردد.

1175. مقام سدره، برازنده مطهران رحیمی است.

1176. در عرفات از حسين(ع) نوری ظاهر گشت که در كربلا حقيقتش معلوم شد.

1177. شیطان به صورت جن دام‌های خود را در صراط پهن کرده. تنها ابرار و مقربان‌اند كه با دو بال عشق و فنا از آن می‌گذرند.

1178. اولیای الهی بهشت رحمانی را در دل‌های عاشقانشان می‌سازند.

1179. علمی که از طريق فكر به دست آيد، چراغ موقتی است كه اعتباری به آن نيست.

1180. حقایق غیب در سیمای جمیل مقربان مشهود است.

1181. علوم ظاهری و باطنی چراغ‌های موقتی هستند در نزد آدمیان برای ساخت و ساز جسم و روحشان.

1182. اهل ظاهر شکمش و اهل باطن دلش را به روزه حفظ می‌نمايد.

1183. طلوع هلال ماه در شب اول رمضان، طلوع نور در دل‌ها است تا شب چهاردهم برای رسيدن به شب قدر انسان كامل.

1184. اگر بدون تزكيه مطالب عرفانی انسان را به کمال می‌رساند، مطالب کتاب‌های آسمانی عرفانی‌تر می‌باشند.

1185. صدای الاغ در چمنزار، عَرعَر است و صدای بلبل در گلزار، چَهچَه می‌باشد.

1186. انسان، شیری است که در مكان شغال‌ها اصالت خود را فراموش كرده.

1187. عاشق، بهشت رحمان را در سرزمین‌ دل معشوق می‌يابد.

1188. دوست مهربانی که او را دشمنش می‌دارند، عارف کامل است.

1189. دوست مهربانی که با او در نزاعی، روح مقدسی است که تو را به صراط حمید می‌برد.

1190. عاشق، با اتصال به معشوق، بهشت نورانی ملكوتش را در جهنم ظلمانی مُلک نمایان می‌كند.

1191. آدمیان راه‌های خود را توسط نورهای گوناگون زمین و آسمان می‌یابند.

1192. همان‌گونه که هستی ظاهر و باطنی دارد، قرآن هم ظاهر و باطنی دارد. راهنمای ظاهر، محکمات و راهنمای باطن، متشابهات قرآن می‌باشد.

1193. عورت و صورت، دو نشان مُلک و ملکوت است که توسط آن‌ها دوزخ و بهشت نمايان می‌شوند.

1194. خداوند در هر موجودی شنونده و بیننده و فهمنده است.

1195. هر کس از شرّ خود بترسد، از شرّ غیر نمی‌هراسد.

1196. گمراهان افراطی همانند حیوانات وحشی نسبت به سابقان رحيمی در ستيزند.

1197. از بزرگ‌ترین الطاف الهی است که بندگان قبل از روز جزاء اعمال خويش را در خواب‌های خود می‌بینند.

1198. تضادها برای مؤمنانْ مقامات است و برای مکذبانْ مکافات می‌باشد.

1199. مردم نور خورشید را حس می‌کنند؛ نور اوليا را حس نمی‌کنند.

1200. همان‌طور که نطفه از طرف مرد به زن منتقل می‌شود، روح اوليا نيز از سوی حق در نطفه القا می‌گردد.