خواب، از جمله الهامات و پیام‌های غیبی برای آگاهی و هدایت انسان است. از این‌رو، آدمی برای آنکه خوب و بد رؤیای خویش را به‌درستی تشخیص دهد و قدم در مسیر کمال گذارد، باید درصدد تعبیر خوابش برآید. به همین جهت، بیننده خواب ناگزیر است تا رؤیای خود را برای یکی از بزرگان اهل معنا تعریف کند؛ یعنی کسی که از طریق تزکیه نفس، معبّر و مفسّر حقایق گشته و قادر است بر اساس حکمت رحمانی جویندگان کمال را در همه زمینه‌های ظاهری و باطنی هدایت نماید. بنابراین، جهت دانستن…
آیین مبین اسلام، مجمع البحرین شریعت و ولایت و اقیانوس جامع ظاهر و باطن حقیقت می باشد و پیروانش را از اعوجاجِ ﴿مَغْضُوبِ عَلیهِم﴾[1] و افراطِ ﴿ضآلّین﴾[2] بر حذر می دارد و در مسیری متعادل و متکامل سیر می دهد تا هم ضیای خورشید شریعت بر عقل آنان روشنی افروزد و هم انوار بدر منیر ولایت بر قلبشان بتابد؛ چنان که در کلام گهربار افضل انبیا، حضرت محمد مصطفی(ص)، یهودیان مصداق ﴿مغضوب علیهم﴾ و ترسایان مظهر ﴿ضالین﴾ محسوب شده اند؛[3] در حالی که دین جاوید اسلام، صراط مستقیمی است که تداوم بخش آیین حنیف ابراهیم خلیل(ع)…
عقل رسالت الهی و عقل ولایت رحمانی به عنوان جوهره تزکیه و طهارت و اکسیر هدایت و معرفت از آسمان معنا بر ارض وجود آدمی نازل گردید تا او را در نور شریعت و فروغ ولایت، به توفیق رهایی از اسفل سافلین و عروج به فردوس برین مفتخر گرداند؛ «اَلْعَقْلُ رَقِیٌّ اِلی عِلِّیینَ؛[1] عقل، رفعت‌‌دهنده به سوی ملأ اعلی است.» چراغ هدایتگر عقل به موجب بهره‌مندی از نور فرقان، تمامی فراز و نشیب طریق کمال و همه زشتی‌‌‌ها و زیبایی‌‌‌های راه وصال را از یکدیگر تمییز داده، پوینده صراط مستقیم…
آدم(ع) که نور الهی بر پیکر مقدسش تابیده و به هدایت «فَاحْتَمَلَ النُّورُ الرُّوحَ»[1] برخوردار از نفخه روح و حیات شده بود، به دلالت «أَوّلُ ما خَلَقَ اللّهُ الْعَقْلَ»[2] بهرمند از فروغ عقل الهی گردید تا در پرتو معالم اسما، حافظ فطرت نورانی خود و نگهبان گوهر طهارت حوّا أمة‌اللّه(س) باشد. عقل الهی آدم(ع) به صراحت قدسی «خَلَقْتُکَ خَلْقاً عَظیماً وَ کرَّمْتُکَ عَلی جَمیعِ خَلْقی»[3] در پیشگاه رحمانی به تکریم و تشریف ربوبی مفتخر گردید و نور عالم‌آرایش از عزّ قدس تابیده، روشنی‌بخش ارض وجود آدم(ع) گشت و جوهره نورانی…
آدمی همواره محتاج سایه بهشتی برگ خضرای انسان کاملی است که او را از حرارت سوزان آفتاب ظاهربینی بِرهاند و در پرتو مهتاب باطن بینی، منهاج کمال را فراروی جانش بگسترد و از اِسارت کثرات آزاد و رها گرداند. به همین دلیل، هرگز انسان به تنهایی قادر نخواهد بود فراز و نشیب طریقت کمال مطلق و پیچ و تاب راه مغیلان جمال حق را به سلامت بگذراند و در وصول به حقایق وجود، محتاج پرتوافشانی ماه منیر پیروان واصل و نیازمند مصاحبت و ملازمت با خضرهای کامل زمانه است که گلشن حقیقت…
فروغ نور علی مرتضی(ع) بر مرآت قلوب ائمه اطهار(ع) یکی پس از دیگری تجلّی نمود و به اشارتِ ﴿نُورٌ عَلی نُورٍ یهْدِی الله لِنُورِهِ مَنْ یشآء﴾[1] پرتو انوار قلب مطهّرشان روشنی بخش صراط رهپویان طریق خدای رحمان گردید. حضرات معصومین(ع) مصداق بارز انسان کامل اند که باب معرفة الله و روزنه شناخت حقایق نفس و دقایق روح را بر روی خلایق گشوده اند و زمزمه آسمانی «لَوْلانا ما عُرِفَ الله؛[2] اگر ما نبودیم، خدا شناخته نمی شد.» را در جان عارفان واصل، طنین انداخته، زبان اهل معرفت را به حقیقت کوثر معارف اولیاء الله(ع) گویا ساخته اند.…
فردوس برین زندگانی پیامبر اکرم(ص) به رایحه معنوی فضایل و حقایق علی بن ابی طالب(ع) معطر گشته و پرتو جان بخش مهتاب وجودش، سلسله جنبان فتوت و ولایت در هستی گردید و صلای رحمانی «وَ لَوْلا عَلِی لَما خَلَقْتُک؛[1] اگر علی نبود، تو را [ای پیامبر!] نمی آفریدم.» در آسمان رسالت و شریعت طنین افکنده و بنیان نبوت بر اصل و اساس ولایت نهاده شد. علی مرتضی(ع) چون حصنی حصین از سراج منیر نبوت محافظت می فرمود و در عرصه های گوناگون، سینه جلالیت خود را سپر جان مطهّر محمد مصطفی(ص) می نمود و هر لحظه،…
در طلیعه فجر آدینه و پگاه نیمه ماه شریف شعبان المعظم، شهر تاریخی سامرا، شاهد میلاد مولودی گردید که با جلال و ولایت معنوی و هیبت و کرامت روحانی خود، نغمه عظمت و شکوه رحمانی و حمد و سپاس الهی را بی درنگ سرداد. ترنّم شکفتن این نو گل معطر و حجت باهره خدای احد، حضرت مهدی(ع) در بوستان پر طراوت آل طهارت و معرفت(ع) کروبیان را شیفته و مجذوب جمال خود کرد و نور شعف و شادمانی را در سیمای معصوم و معطر مادر، پرتو افکند؛ مادری که از قید…
سرگذشت «ملیکه» دختر یشوعای مسیحی، فرزندزاده قیصر روم که سنخیت باطنی و عشق معنوی نهفته در ضمیرش نسبت به امام حسن عسکری(ع) برقی از انقلاب روحانی در روانش ایجاد نمود، از جمله صفحات درخشان تاریخ زنان پاکدامن است؛ او که در جریان رؤیایی صادقه به امر و اراده حضرت مصطفی(ص) به تزویج سلاله پاک و مطهرش، امام حسن عسکری(ع) درآمد، آن‌‌چنان درد عشق و دلدادگی بر او چیره گشت که در بستر بیماری و رنجوری قرار گرفت. آن‌گاه پس از گذشت چهارده شب، در جریان شور و شوق جذبات مداوم،…
از آنجا که حضرت ختمی‌مرتبت(ص)، در طلیعه بعثت الهی‌اش، اساس نبوت خویش را بر بنیان توحیدی «قُولُوا لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ تُفْلِحُوا»[1] استوار نمود، می‌توان اذعان داشت که حدیث قدسی «لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ حِصْنی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنی أَمِنَ مِن عَذابی»[2] اشارتی لطیف به علم اسماءاللّهی آدم(ع) دارد که تنها، رهاننده انسان از حجاب جمادی و نباتی است؛ اما یگانه طریق نجات و فلاح از دوزخ حیوانیت و امان یافتن از آتش شهوات، پناه بردن به حقیقت قدسی «وِلایةُ عَلِیّ بْنِ أَبی‌طالِبٍ حِصْنی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنی أَمِنَ مِنْ عَذابی»[3] می‌باشد.…
