آدمی به عنوان خلیفه الهی، در کامل‌ترین و زیباترین صورت خلق شد و جایگاه زندگی او که آسمان‌های باطن و زمین ظاهر است، بدون نقص و کاستی، یعنی بر اساس حق و حکمت آفریده شد و در این جایگاه، عرصه ابتلا و امتحان الهی برای او فراهم گردید تا به اختیار خود یا راه شکر و ایمان را در پیش گیرد و با سیرتی زیبا به سوی بهشت نورانی ربّش رهسپار شود و یا راه ناشکری و کفر را طی نماید و گرفتار مظاهر فریبنده دنیایی گردد و با سیرتی زشت به سوی جهنم ظلمانی نفسش روان شود؛ «اوست که آفرید شما را. پس، بعضی از شما کافرید و برخی مؤمن، و خدا به آنچه عمل می‌کنید، بیناست. آفرید آسمان‌ها و زمین را به‌حق و تصویر کرد شما را. پس، زیبا ساخت صورت‌های شما را و به سوی اوست بازگشت.»[1]
پی‌نوشت:
[1]. سوره تغابن، آیه 2 ـ 3.
