﴿بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ * اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِی خَلَقَ ‎*‏ خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ ‎* اقْرَأْ وَرَبُّكَ الْأَكْرَمُ *‏ الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ * عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ ‎*‏ كَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَيَطْغَىٰ ‎* أَن رَّآهُ اسْتَغْنَىٰ ‎* إِنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ الرُّجْعَىٰ ‎*‏ أَرَأَيْتَ الَّذِی يَنْهَىٰ ‎*‏ عَبْدًا إِذَا صَلَّىٰ * أَرَأَيْتَ إِن كَانَ عَلَى الْهُدَىٰ ‎*‏ أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَىٰ ‎* أَرَأَيْتَ إِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ‎*‏ أَلَمْ يَعْلَم بِأَنَّ اللَّهَ يَرَىٰ ‎*‏ كَلَّا لَئِن لَّمْ يَنتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِيَةِ ‎* نَاصِيَةٍ كَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ‎* فَلْيَدْعُ نَادِيَهُ ‎*‏ سَنَدْعُ الزَّبَانِيَةَ *‏ كَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِب۩‎﴾‏؛[1] «به نام خداوند بخشاینده مهربان. بخوان به نام پروردگارت که آفرید. آفرید انسان را از خون بسته. بخوان که پروردگار تو است کریم‌­تر؛ آن که آموزش داد ‌‌به وسیله قلم، آموخت انسان را آنچه نمی‌دانست. چنین نیست [که می‌­پندارد]؛ به­‌درستی که انسان طغیان می­‌کند، همین که خود را بی­‌نیاز ببیند. همانا به سوی پروردگار تو است بازگشت. آیا دیدی کسی را که بازمی‌­دارد بنده‌­ای را که نماز می‌­گزارد؟ آیا دیدی اگر باشد [آن بنده نمازگزار] بر هدایت یا امر کند به پرهیزکاری [پس سزای آن بازدارنده چیست]؟ آیا دیدی که اگر تکذیب کرد و روی گردانید، آیا ندانست که خدا می‌بیند؟ چنین نیست [که می­‌پندارد]؛ بی­‌تردید اگر باز‌نایستد، قطعا موی پیشانی [او] را گرفته و می­‌کشانیم؛ موی پیشانی دروغگوی خطاکار را. پس، باید که بخواند گروه خود را، زود باشد بخوانیم مأموران آتش را. چنین نیست [که می­‌پندارد]؛ فرمان مبر او را و سجده کن و نزدیک شو!»