انسان برای نجات از اسفلِ مُلک و سِیر در آسمان ملکوت، علاوه بر شریعت، به معرفت هم نیازمند می‌باشد؛ زیرا ثمره شریعتِ برخاسته از اسلام، عمل به احکام است و نتیجه معرفتِ برخاسته از ایمان، عمل صالح می‌باشد که مزد آن، بهره‌مندی از زیبایی‌های رحیمی است که همچون آبشار، پیوسته در جنت نعیم مقرّبین جاری می‌باشد.

با وجود این، اکثریت دین‌داران از ایمان و عمل صالح بی‌بهره‌اند و ‌‌‌‌در نتیجه، به تکذیب صاحبان معارف می‌پردازند؛ در حالی که خداوند رحمان بهترین قضاوت‌کننده نسبت به آدمیان در سیر صعودی و نزولی است؛ «[آدمیان، گرفتار اسفل سافلینِ مُلک هستند،] مگر کسانی که ایمان آوردند‌ و عمل صالح انجام دادند. پس، برای ایشان است پاداشی بی‌پایان. پس، چه چیز وامی‌دارد تو را بعد [از این،] به تکذیب در دین؟ آیا نیست خدا بهترین حکم‌کنندگان!»^[1]

معرفتِ برآمده از ایمان و یقین، انسان را به «کلمه طیبه»، یعنی به اصحاب یمین تبدیل می‌کند؛ کلمه طیبه‌ای که به سبب عمل صالح می‌تواند به سوی کمال و جمال مطلق عروج نموده و به قرب رحیمیت نایل ‌گردد: «…به سوی او بالا می‌رود کلام طیب، و عمل صالح بالا می‌برد آن را.»^[2]

پی‌نوشت‌ها:

[1]. سوره تین، آیه 6 ـ 8.

[2]. سوره فاطر، آیه 10.

از کتاب «لطایف قرآنی»