عده کمی به عنوان مقرّبان رحیمی که «کلمه مبارکه» هستند، به همراه پیروان خویش، یعنی اصحاب یمین که «کلمه طیبه» می‌باشند، به آسمان رحیمیت عروج می‌کنند؛[1] اما سایر مردم سرگرم زینت‌های فریبنده دنیا بوده و چه بسا به سوی پست‌ترین جایگاه‌ها سقوط می‌نمایند.
یکی از نشانه‌های غفلت و اسارت مردم در ظلمتکده مُلک، گرفتاری آنان در خشم و شهوت است؛ به گونه‌ای که زن، این ارزشمندترین امانت رحمانی، در عالم خاک به پست‌ترین و بی‌ارزش‌ترین موجود تبدیل شده و گوهر طهارت این حوریه بهشتی در بازار هوا و هوسِ مُلکیان به تاراج رفته است.
در لطافت و ارزشمندی زن که مظهر جمال رحیمی است، همین بس که تمامی پیامبران الهی و اولیای رحمانی و کمال‌یافتگان عرصه عشق و معرفت، از دامان او به وجود آمده و تربیت یافته‌اند و کتب آسمانی و آثار معنوی را برای هدایت بشر به ارمغان آورده‌اند.
پس، لازم است علاوه بر انجیرِ انرژی‌بخش شریعت، به زیتونِ سلامت‌بخش معرفت هم توجه کنیم تا توانایی و آگاهی مورد نیاز را برای حفظ و حراست از این امانت بزرگ الهی بیابیم و در حریم ولایت اولیای رحمانی، غیورانه خودمان و اهلمان را به واسطه ایمان و یقین، و بندگی و عمل صالح، از شرّ آتش خشم و شهوت محفوظ داریم؛ «ای کسانی که ایمان آورده‌اید! حفظ کنید، خود و خانواده خویش را از آتشی که هیزم آن، مردم و سنگ‌ها هستند.»[2]
