حضرت موسی(ع) به واسطه دارا بودن مرحله نخستِ شرح صدر، یعنی صبر و تحمل در مسیر ابلاغ پیام الهی به فرعون و قوم او، رسالتش را به‌‌نیکی انجام داد و در نهایت، با غرق شدن فرعون و لشکریانش، بنی‌اسرائیل را از چنگال ظلم او نجات بخشید و به موفقیت نایل گردید.
اما آن پیامبر اولوا العزم با آن جایگاه و مقام والای پیامبری، چون از شرح صدر رحمانی بی‌بهره بود، در جریان دیدار حضرت خضر(ع)، نتوانست در برابر اعمال ولایی او صبر و استقامت نماید و در نتیجه، از دستیابی به حقیقت علم لدنّی ناكام ماند و به درد فراق از محضر خضر(ع) مبتلا گردید.[1]
همچنین، حضرت موسی(ع) چنانچه از شرح صدر رحمانی برخوردار بود، نسبت به فرعون که در لحظه آخر، پیش از غرق شدن، اظهار توبه و ندامت نمود، می‌توانست با پذیرش ایمانش، نجات‌بخش او باشد و سرنوشتی نیک برای او رقم زند.[2]
