سوره کوثر، کوتاه‌ترین و در عین حال، پربارترین سوره قرآن است که نشان می‌دهد خداوند به واسطه صداقت، اخلاص و طهارتِ حضرت محمد(ص)، برترین خیر و نیکی را به عنوان «کوثر» به او عنایت نمود و به آن حضرت دستور داد که به شکرانه بهره‌مندی از این نعمت عظیم بهشتی و ارزشمندترین گوهر هستی، در پیشگاه رحمانی پروردگارش، نماز بندگی به جا آورد و برای او قربانی کند؛ یعنی از سر نیاز و سوز و گداز، ربّش را عاشقانه بندگی نموده و آنگاه با رؤیت جمال رحیمی او، در آن معشوق آسمانی فانی شود. رسول اکرم(ص) نیز به‌شایستگی از عهده این دو فرمان الهی برآمد.[1]
عنایت عظیم
﴿بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ * إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ * فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ * إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ﴾؛[2] «به نام خداوند بخشاینده مهربان. به‌درستی که ما عطا کردیم به تو [ای محمد!] کوثر را. پس، نماز بگزار برای پروردگارت و قربانی کن! همانا دشمن تو، او بی‌نسل است.»
