پیامبران الهی و اولیای رحمانی، هر کدام پیروان صدّیق و مطیعی دارند که کاملاً تسلیم پرورش‌دهنده خویش‌اند و بر اساس استعدادشان، به درجاتی از شرح صدر نایل شده‌اند. پیروان انبیا به عنوان «اولوا الالباب» در اثر تسلیم و اتصال به نور الهی، شرک‌ها را از دلشان زدوده‌اند و پیروان اولیا به عنوان «ابرار» به واسطه تسلیم و اتصال به نور رحمانی، علاوه بر شرک‌ها، شک‌ها را نیز از قلبشان پاک کرده‌اند و در پرتو چنین اتصال و تسلیمی، هیچ‌گاه نورشان به خاموشی نمی‌گراید؛ چنان‌که در مثال، چراغی که توسط سیم برق به نیروگاه متصل است، ‌‌هیچ‌وقت نورش تمام نمی‌شود؛ اما چراغ‌قوه‌ای که در ظلمت بیابان استفاده می‌شود و به منبع تولید برق متصل نیست، پس از مدتی، قوه باطری و نورش به پایان می‌رسد.

بنابر این، کسی که در پرتو شرح صدر، از نور پروردگارش بهره‌مند است، تمامی فراز و نشیب صراط مستقیم و صراط حمید را با قدم صبر و استقامت طی می‌نماید و هرگز دچار قساوت و سختی قلب و گمراهی در ظلمت دنیا نمی‌گردد؛ «آیا پس کسی که وسیع نمود خدا سینه‌اش را برای اسلام، [مانند سخت‌دلان، گمراه است؟] پس، اوست بر نوری از پروردگارش. پس، وای بر آنان که سخت است دل‌هایشان از یاد خدا. آنهایند در گمراهی آشکار.»^[1]

پی‌نوشت‌ها:

[1]. سوره زمر، آیه 22؛ همچنین، در سوره انعام، آیه 125، می‌فرماید: «پس، کسی را که خدا بخواهد هدایتش نماید، می‌گشاید سینه او را برای اسلام، و کسی را که بخواهد در گمراهی وابگذارد، می‌گرداند سینه‌اش را تنگ و تنگ‌تر؛ به طوری که گویا [بدون هیچ وسیله‌ای] به آسمان صعود می‌کند.»

از کتاب «لطایف قرآنی»