نفرینی که خداوند در قرآن بیان نموده؛ «بریده باد دست ابولهب و مرده باد [او]!»[1] به آن جهت است که دست، اشاره به اعمال و کردار او دارد؛ زیرا ابولهب با رفتارهای ناپسند خود، همچون سنگ انداختن به سوی پیامبر خدا(ص)، با ایشان به دشمنی پرداخت و این، به واسطه وابستگی ابولهب به جاذبه‌های فریبنده دنیایی و شیرینی مال و مقام بود که او را به حجاب شرک و کفر دچار نمود و در نتیجه، به جای نیل به نورانیتِ «اعلی علیین» به تاریکی «اسفل سافلین» سقوط کرد و گرفتار عذاب الهی شد؛ در حالی که اموال، خویشان و دوستانش و نیز آنچه از شهرت و مقام کسب کرده بود، هیچ‌کدام نتوانست او را از آتش قهر الهی دور سازد.
دشمنی ابولهب
﴿تَبَّتْ يَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ * مَا أَغْنَىٰ عَنْهُ مَالُهُ وَمَا كَسَبَ * سَيَصْلَىٰ نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ﴾؛[2] «بریده باد دو دست ابولهب و مرده باد [او]. بی‌نیاز نکرد او را مالش و آنچه کسب کرد. به‌زودی درآید در آتش صاحب شعله.»
پی‌نوشت‌ها:
[1]. سوره مسد، آیه 1.
[2]. سوره مسد، آیه 1 ـ 3.
