«کوثر» به معنای خیر کثیر و برکت فراوان است و منظور از کوثری که به حضرت محمد(ص) عطا گردید، وجه زیبای رحیمیت است که در سیمای بهشتی فاطمه زهرا(س) جلوه‌گر شد و وجد و سرور قلبی را برای رسول خدا(ص) به ارمغان آورد. در واقع، کوثر، این وجه رحیمیت، نهر روان و جاری بهشتی است که پیوسته با آن حضرت همراه است و هیچ‌گاه قطع نمی‌شود؛ خیر فراوانی که از طریق سلسله امامان معصوم(ع) و سپس، به واسطه اولیای کامل الهی، برای انسان‌ها جاری گشته تا در هر زمان و مکانی، حیات طیبه را در قلب‌های اهل ایمان به وجود آورند و حقایق و ثمرات معنوی را برای دلدادگان خویش نتیجه بخشند.
بدین ترتیب، پیامبر اکرم(ص) که نقطه پرگار عالم وجود و گل سرسبد هستی می‌‌باشد، به برکت وجود طهارت‌یافته بانوی بزرگواری چون حضرت خدیجه(س) از نعمت عظیم کوثر برخوردار گردید و به واسطه وجود مقدس دخترش، فاطمه اطهر(س) نسل منوّر و مطهّر او جاری شد و تا ابد نیز باقی خواهد ماند؛ در حالی که دشمنان شماتت‌کننده و تکذیب‌کننده آن حضرت، به جهت بریده شدن و جدایی از شجره طیبه رسول اکرم(ص)، از داشتن نسلی پاک و نورانی محروم گردیدند و به چاه اسفلِ ضلالت و تباهی سقوط کردند.
