افزون‌طلبی و فخرفروشی در مال و منال و مقام دنیایی، انسان را به غرور و غفلت دچار می‌سازد و او را از حرکت در مسیر کمال باز می‌دارد؛ اما اگر به زیارت مقابر برود و در آن جایگاه، تهذیب نفس نماید، از اسارت کثرت‌طلبی و ثروت‌اندوزی نجات می‌یابد.
منظور از مقابر، حریم مقرّبانی است که از هوای نفس مرده و صاحب نفس مطمئنه گشته‌اند؛ همان سابقان مخلَصی که در صراط ولایت، به منزلت «عبادی» بار یافته‌اند و حقیقت «جنّتی» در آنان جلوه‌گر شده است.[1] وجود مطهّر ایشان، سرشار از نسیم شادمانی و بوی خوش و نعمت‌های بهشتی می‌باشد؛ ﴿فَأَمَّا إِنْ كانَ مِنَ الْمُقَرَّبینَ * فَرَوْحٌ وَ رَیحانٌ وَ جَنَّةُ نَعیمٍ﴾.[2]
