جایگاه کوثر رحیمی، در زیر عرش خداوند رحمان است و تنها راه دسترسی به عرش که همان معرفت و ولایت رحمانی می‌باشد، بهره‌مندی از عشق و محبت به حقیقت کوثر است؛ چرا که کوثر، سرچشمه ظهور معارف ربوبی و حقایق ولایی می‌باشد؛ همان‌طور که در عالم ظاهر، آب، سرمنشأ ظهور حقایق و سبب نیل به علم و آگاهی به شمار می‌رود.
به عنوان مثال، اگر در سیاره زمین، انبوهی از گیاهان و درختانِ سرسبز و موجودات گوناگون، از جمله آدمیان به ظهور رسیده و زمینه رشد علم و آگاهی انسان فراهم گردیده، همگی به برکت وجود آب در این سیاره خاکی است؛[1] در حالی که در سیارات و اجرام آسمانی دیگر همچون ماه که فاقد آب می‌باشند، زمینه تجلی موجودات و بروز دانش و شناخت برای آدمی وجود ندارد. از این‌رو، اگر فرض كنیم، نوزادی را از ابتدا در کره ماه نگهداری کنند تا رشد و نمو نماید، نمی‌تواند به آگاهی و معرفت لازم برسد و تنها چیزی که در طول عمرش، پیرامون خود می‌بیند و می‌شناسد، خاك و سنگ است. البته، او در چنین شرایطی، تکلیفی هم نخواهد داشت؛ زیرا تکلیف و آزمایش، بعد از نیل به دانایی و آگاهی می‌باشد.
در واقع، شُکوه معرفت كه حقیقت عرش رحمانی است، توسط عشق به وجه رحیمی، در قلب حاصل می‌شود و به واسطه این معرفت است که آدمی مورد آزمایش قرار می‌گیرد؛ چرا که انسان تا از طریقِ عشق به کوثر بهشتی، صاحب معرفت قلبی نگردد، به آدمیت نمی‌رسد و در نتیجه، توسط پروردگارش آزمایش نمی‌شود. به همین جهت است که قرآن می‌فرماید: «و بود عرش او بر آب تا بیازماید شما را که كدامتان نیکوکارتر هستید در کردار.»[2]
همچنین قرآن کریم به کسانی که در طریقت اسلام، استقامت و شکیبایی می‌نمایند، وعده نوشیدن از آب گوارایی را می‌دهد که در اثر آن، مورد ابتلا و امتحان قرار می‌گیرند؛ «و اگر استقامت کنند بر طریقت، هرآینه می‌نوشانیم به ایشان آبی گوارا تا بیازماییم آنها را در این [نعمت]. …»[3]
