در آیات آغازین سوره طور که شبیه آیات ابتدایی سوره تین است، آمده: «قسم به طور و کتابِ نوشته‌شده، در ورقی گشوده‌شده و قسم به خانه آباد و سقف بلندِ برافراشته و دریای متلاطم و لبریز.»[1] در حقیقت، خداوند در این آیات، به کوه طور، محل وحی بر حضرت موسی(ع) و کتاب توراتِ او که دربردارنده شریعت است، قسم یاد کرده. همچنین، به محل وحی بر حضرت محمد(ص)، به عنوان خانه آباد که کعبه معظمه می‌باشد و قرآنِ او که دریای خروشان و لبریز معارف است، سوگند خورده تا بگوید: وای بر یاوه‌گویان و تکذیب‌کنندگانِ معارف رحمانی در روزی که به عذاب پروردگار دچار می‌گردند.
و در سوره تین به این چهار موضوع مقدس، یعنی: «شریعت الهی» و «جایگاه وحی بر حضرت موسی(ع)» و نیز «معرفت رحمانی» و «جایگاه وحی بر حضرت محمد(ص)» سوگند یاد نموده تا این حقیقت را بیان کند که انسان، در بالاترین مقام و زیباترین جمال آفریده شده است؛ به طوری که هیچ صورت و ساختاری، زیباتر و نیکوتر از انسان در بین موجودات عالَمِ مُلک وجود ندارد. خداوند انسان را در بهترین و زیباترین شکل به صورت الهی و رحمانی آفرید؛ اما او قدر این زیبایی را ندانست و در اثر غفلت و ناشکری، در سیر نزولی به بدترین جایگاه که پست‌ترین پستی‌هاست، سقوط کرد و گرفتار زمختی‌ها و زشتی‌ها گردید؛ چنان‌که در قصه پر رمز و راز خلقت، حضرت آدم(ع) در آسمانِ «أحسن تقویم» خلق شد و به موجب چشیدن از شجره منهیه، بر زمینِ «اسفل سافلین» هبوط کرد.
البته، حکمت رانده‌شدن حضرت آدم(ع) از بهشت طهارت و تنزل بر عالم مُلک، گسترش فیض رحمانی و ظهور انسان‌ها به ویژه مقربان بر روی زمین و فراهم شدن زمینه امتحان خَلق الهی، برای بهره‌مندی از هدایت انبیا و اولیای ربّانی و رسیدن به کمال و جمال رحیمی می‌باشد.
