آيات قرآن شامل «محکمات الهی» و «متشابهات رحمانی» است و هر دو توسط فرشته وحی، جبرائيل(ع) نازل شده است و اين فرشته مقرّب، دو جلوه دارد: با جلوه ‌‌‌روح‌الامين، آيات بيانگر شريعت، يعنی محکمات را بر زمين منوّر قلب رسول اکرم(ص) فرود آورده و با جلوه ‌‌‌‌‌‌روح‌القدس، آيات بيانگر معرفت، يعنی متشابهات را بر آسمان مطهّر قلب آن حضرت نازل نموده است.

مراد از تکذيب‌کنندگان، کسانی هستند که نسبت به متشابهات قرآنی و معارف رحمانی تنفّر نشان می‌دهند[1] و آنها را دروغ می‌شمارند و به سرکشی در برابر اوليای اهل معرفت دچار می‌شوند. اين مجرمان اگر چه ممکن است به‌ظاهر، اهل شريعت باشند، اما به سبب تکذيب معارف، شايسته عذاب جاودان با بستری از آتش‌اند و بالای سرشان حجاب‌ها و پوشش‌هايی قرار دارد؛ به طوری که فيوضات ملکوتی بر آنها نازل نمی‌شود و درهای رحمت آسمانی به روی آنها گشوده نمی‌گردد و به بهشت آرامش و زيبايی وارد نمی‌شوند تا زمانی که به تعبير قرآن، شتر از سوراخ سوزن گذر نمايد.

پی‌نوشت:

[1]. ر.ک: سوره فرقان، آيه 60.