انسان تجلی‌گاه جلال و جمال خداوند و گل سرسبد مخلوقات است و قلبش، مرآت تمام‌نمای هستی می‌باشد. با این وجود، بسیاری از آدمیان بر روی مرآت دلشان پرده سیاه غفلت افکنده‌اند. به عنوان مثال، در یک آیینه کاملاً پاک و تمیز که هیچ‌گونه حجابی ندارد، ستارگان آسمان و موجودات زمین با تمامی وسعتشان انعکاس می‌یابند؛ اما چنانچه این آیینه با پارچه‌ای ضخیم و سیاه پوشانده شود، دیگر چیزی در آن پیدا نیست؛ حتی اگر از گوشه پارچه به آیینه نگاه کنیم، جز تاریکی و سیاهی در آن نمی‌بینیم. همچنین بسیاری از آدمیان مانند ابولهب که نماد خباثت و گمراهی است، به سبب آنکه بر روی قلب خود پرده غفلت افکنده‌اند، نمی‌توانند تشخیص‌دهنده و فرق‌گذارنده میان زشت و زیبا یا حق و باطل باشند و چه بسا به تکذیب و دشمنی با اولیای حق می‌پردازند.
