تشنه‌کامان طریق کمال، شایسته است از میان وجوه گوناگون عالم، یعنی «اسماء‌‌الله»، تنها به جلوه «اسماء‌‌‌الحسنی»، یعنی وجه مبارک انسان کامل توجه کنند و از معدن عظمتِ عشق و معرفت او، بهره‌مند شوند و از چشمه‌سار وجود بهشتی او، قلوب نیازمندشان را سیراب گردانند تا از هلاکت و نابودی در امان بمانند و به حیات جاودانه باریابند؛ ‌‌چرا که او، مصداق تامّ وجه باقی خدای رحمان، و صاحب جلال و شُکوه، و دارای کرَم و بخشندگی، و شایسته سجده فرشتگان می‌باشد؛ ﴿فَإِذا سَوَّیتُهُ وَ نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحی‏ فَقَعُوا لَهُ ساجِدین﴾‏‏؛^[1]‏ «پس، چون درست و نیکو ساختم او را و دمیدم در او از روحم، پس، به روی در افتید او را سجده‌کنان.»

چنین جلوه مطهّر و منوّری، به عنوان تجلی کامل «ربّ»، پرورش‌دهنده آدمیان در مسیر کمال و جمال مطلق است و از رهگذر جلال رحمانی، پیروان صدّیقش، یعنی مؤمنان ابرار را در حریم بهشتی خود از آلایش زشتی‌ها و ظلمت‌ها پاک می‌نماید و به عنوان کِشتی رونده در دریای توحید، آن‌ها را از غیر خود فانی ساخته و ‌‌در نهایت، به سوی جمال جمیل رحیمی سوق می‌دهد و به لطافت و زیبایی نایل می‌گرداند؛ «هر کس که [در دریا] بر روی آن [کشتی سوار] است، فانی می‌باشد و باقی است وجه پروردگارت که صاحب شُکوه و بخشندگی است.»^[2]

پی‌نوشت‌ها:

[1]. سوره حجر، آیه 29؛ سوره ص، آیه 72.

[2]. سوره الرحمن، آیه 26 ـ 27.