وجود اولیای الهی همچون کوه‌های محکمی است که باعث استواری و مایه برکت زمین می‌باشد و به یمن وجود ایشان است که تمامی موجودات از رزق و روزی و انواع خوردنی‌ها بهره‌مند هستند؛ خوردنی‌هایی که خداوند رحمان در چهار روز، یعنی در چهار فصلِ بهار و تابستان و پاییز و زمستان برای همه مخلوقات تقدیر نموده و هیچ‌گونه تبعیضی در این خصوص قائل نشده است؛ همچنان‌که خورشید بر همه موجودات به طور مساوی می‌تابد؛ «و قرار داد در زمین کوه‌های استوار بر روی آن، و برکت داد در آن و تقدیر کرد در زمین خوردنی‌هایش را در چهار روز که مساوی است برای تقاضاکنندگان.»[1]
نقش کوه‌ها و تقدیر خوردنی‌ها در زمین
(قُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِی خَلَقَ الْأَرْضَ فِی يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَندَادًا ۚ ذَٰلِكَ رَبُّ الْعَالَمِينَ * وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِیَ مِن فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا فِی أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاءً لِّلسَّائِلِينَ * ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ وَهِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ)؛[2] «بگو آیا شما هرآینه کافر می‌شوید به کسی که آفرید زمین را در دو روز، و قرار می‌دهید برای او همتایان؟ آن است پروردگار جهانیان و قرار داد در زمین کوه‌های استوار بر روی آن، و برکت داد در آن، و تقدیر کرد در زمین خوردنی‌هایش را در چهار روز که مساوی است برای تقاضاکنندگان. سپس، پرداخت به آسمان، در حالی که بود دودی. پس، گفت به آن (آسمان) و زمین که بیایید خواه یا ناخواه. گفتند: آمدیم فرمان‌برداران.»
فرمان‌برداری آسمان و زمین
خدای واحد، زمین را در دو محدوده زمانی شب و روز آفرید و کوه‌های استوار، یعنی اولیای خویش را در آن قرار داد و خوردنی‌های زمین را در چهار فصل تقدیر کرد و آنگاه به تکمیل ساخت و ساز آسمان پرداخت؛ در حالی که آسمان تشکیل‌یافته از دود بود؛ یعنی توده‌ای از گازهای انباشته که توسط آن، پیش‌تر منظومه شمسی به کمال خلقتش رسیده و در نتیجه آن، کره زمین به نهایت زیبایی نایل گردیده بود. سپس، به آسمانِ پرداخت‌شده و زمینِ ساخت و ساز شده امر نمود که بیایید نزد من خواه یا ناخواه، یعنی بدون مخالفت با اراده من، به کار بندگی که همان انجام وظیفه خویش بر اساس نوع خلقت شماست، بپردازید! آنها نیز اطاعت و فرمان‌برداری نمودند.[3]
پی‌نوشت‌ها:
[1]. سوره فصلت، آیه 10.
[2]. سوره فصلت، آیه 9 ـ 11.
[3]. ر.ک: سوره فصلت، آیه 11.
