دلیل برتری شب قدر از هزار ماه، یعنی از طول عمر طبیعی یک انسان،^[1] آن است که ملائکه و روح به اذن پروردگارشان از هر امری در شب قدر نازل می‌شوند؛ به این معنا که انوار رحمانی ابرار به همراه روح قدسی مقرّبین در قلب مبارک انسان کامل، نازل می‌شوند تا هر امری را بر اساس حکمت، به اذن ربّشان به سامان برسانند؛ به‌ویژه امر قضاوت ولایی، یعنی جداسازی خوب از بد و زیبا از زشت؛ چنان‌که در سوره دخان می‌فرماید: «قسم به کتاب آشکارکننده! به‌درستی که ما فرو فرستادیم آن را در شبی مبارک. همانا ما بیم‌دهنده بوده‌ایم. در آن [شب]، جدا می‌شود هر امر حکیمانه‌ای؛ امری از نزد ما، به‌درستی که ما هستیم فرستندگان. رحمتی است از پروردگار تو. همانا اوست شنوای دانا.»^[2]

«لیله مبارکه» در این آیه، همان «لیله قدر»، یعنی وجود پُر خیر و برکت انسان کامل است و به موجب بهره‌مندی از رحمت چنین شب مبارکی است که سخن از بیم و انذار به میان آمده است؛ چرا که ناشکری در برابر این فیض عظیم رحیمی، سخت‌ترین عذاب‌ها را به دنبال خواهد داشت؛ چنان‌که خدای رحمان در پاسخ به درخواست مائده آسمانی از سوی حواریونِ عیسی روح‌الله(ع) به ایشان فرمود: «به‌درستی که من فرو فرستنده‌ام آن را بر شما. پس، ‌هر که ناشکری کند از شما، همانا من عذاب می‌کنم او را عذابی که احدی از جهانیان را چنین عذاب نمی‌کنم.»^[3]

پی‌نوشت‌ها:

[1]. طول عمر معمولی یک انسان، به شرط پرهیز از افراط و تفریط در زندگی، حدود هشتاد و سه سال است.

[2]. سوره دخان، آیه 2 ـ 6.

[3]. سوره مائده، آیه 115.

از کتاب «لطایف قرآنی»