مؤمنان ابرار، جوانمردانی هستند که همچون اصحاب کهف وقتی در حریم پرورش‌دهنده رحیمی‌شان قرار می‌گیرند، دست به دعا برمی‌دارند و طلب رحمت و درخواست رشد و کمال می‌کنند^[1] و در واقع، از پروردگار خویش، درخواست می‌کنند تا به واسطه رحمتش، نور تسلیم و ایمانشان را کامل نماید؛ یعنی آنان را به نور وجاهت رحیمی نایل سازد؛ چرا که با اتمام و کامل شدن چنین نوری است که هرگز خوار و ذلیل نمی‌شوند و به مقام بهشتی مقرّبین که نهایت جمال و زیبایی است، بار می‌یابند: «روزی که خوار نسازد خدا، پیغمبر را و آنان را که ایمان آوردند با او، که نور ایشان می‌شتابد پیش رویشان و از جانب راستشان. می‌گویند: پروردگار ما! تمام کن برای ما نورمان را و بیامرز ما را! به‌درستی که تو بر ‌‌هر چیز توانایی.»^[2]

پی‌نوشت‌ها:

[1]. ر.ک: سوره کهف، آیه 10.

[2]. سوره تحریم، آیه 8.

از کتاب «لطایف قرآنی»