آن‌گاه که دو دست جلال و جمال الهی، خمیرمایه مبارک آدم(ع) را در اربعینی خجسته می‌سرشت، هردم از قطرات باران رحمت خویش بر خاک آدم(ع) می‌افشاند و منازل تکوینی و مراحل چهل‌گانه تخمیر گِل او را به دست قدرتش ترتیب می‌داد که: «خَمّرْتُ طینَةَ آدَمَ بِیدی أَربَعینَ صَباحاً؛[1] گل آدم را چهل روز با دست خود سرشتم.»
و این‌گونه، اراده رحمانی، سرشت انسانی را در مشتی خاک برگرفته از «أدیمُ الأرْض»[2] تعبیه نمود و تراب خوشبوی آدم(ع) را به اشارت «اِنَّ اللّهَ تَعالی خَلَقَ آدَمَ مِن الْماء العَذْبِ»[3] با آب گوارا و مطهر عشق درآمیخت تا جمال بی‌همتای او در بهشت ارض، زینت‌بخش محفل انس ملائکة‌اللّه شود.
در تمثیل، همچنان‌که سیاره زمین، از مواد گداخته خورشید پدید آمده و در گذرای زمان، به‌تدریج سرد شده، با تبدیل به آب و خاک، مهیای حیات گردید و آماده ظهور نباتات و جنبندگان بر بساط مستعدش شد، در جریان داستان نمادین و قصه پر رمز و راز خلقت‌ِ آدم(ع) نیز پیکر مطهر او به فضل و عنایت ربّانی در سیری تکوینی در جایگاه ﴿أَحسَنِ تَقْویمٍ﴾[4] قرار گرفت و خامه نقاش ازل، نقش زیبنده او را بر اوج بلندی‌‌های رشد و تعالی ترسیم نمود و تاج شرافت و کرامت خلیفة‌اللّهی را بر سر او نهاد.
در چنین عرصه شریفی، گستره بهشت الهی شاهد فروغ عالم‌آرای برترین نقش دایره وجود شد؛ جلوه مقدسی که می‌بایست بر سریر شکوه و عزت رحمانی تکیه زند و آوای سیادت و سروری بر کائنات را در سرای ارض سردهد و امانت سنگین نیابت و خلافت خدایی را بر دوش کشد؛ ﴿وَ اِذْ قالَ رَبُّکَ لِلْمَلائِکةِ اِنّی جاعِلٌ فِی الأَرْضِ خَلیفَة‌ً﴾؛[5] «[به خاطر بیاور] هنگامی را که پروردگارت به فرشتگان گفت: من در روی زمین جانشین و خلیفه‌ای قرار می‌دهم.»
پی‌نوشت‌ها:
[1]. عوالی اللئالی، محمد ابن علی ابن ابراهیم احسائی، ج 4، ص 98، ح 138 (حدیث قدسی).
[2]. علل الشرائع، شیخ صدوق، ج 1، ص 83، ح 3، امام علی(ع): «أَنّ اللهَ عَزَّ و جَلَّ خَلَقَ آدَمَ مِن أدیمِ الاَرْضُ؛ همانا خداوند عزیز و جلیل آدم را از روی زمین آفرید.»
[3]. الکافی، محمد ابن یعقوب کلینی، ج 5، ص 442، ح 9، امام کاظم(ع): «همانا خداوند تعالی، آدم(ع) را از آب پاکیزه و گوارا آفرید.»
[4]. سوره تین، آیه 4: ﴿لَقَدْ خَلَقْنا الْاِنسانَ فِی اَحْسَنِ تَقْویمٍ﴾؛ «همانا انسان را در نیکوترین ساختار (صورت و سیرت) آفریدیم.»
[5]. سوره بقره، آیه 30.
